Z obejmujących 54 kraje danych Euromonitora wynika, że narody można podzielić na te, które wolą koty, oraz te uwielbiające psy. Jak to policzono? Badacze sprawdzili liczbę udomowionych czworonogów i okazało się, że wybór zwierzęcia ma związek z tym, jak ich właściciele żyją, w jakich warunkach mieszkają oraz w jakiej kulturze się wychowali – dywagował Newsweek.

Mruczek kontra Szarik

Polska do niedawna bardziej kochała psy. Przyczyniła się do tego być może powojenna krajowa kinematografia. Szarik, Cywil i Reksio są psimi ikonami polskiego pokolenia baby boomers. Nie zgadza się to, co prawda, z hipotezą, że bogate kraje preferują szczekające czworonogi. W Niemczech, gdzie ponad połowa obywateli przekroczyła czterdziesty szósty rok życia, kot jest w zaledwie 19,7% domów. Niemieccy emeryci są bogatsi – stać ich na częste podróże, a te raczej trudno pogodzić z opieką nad kotem w domu. PRL do bogatych krajów na pewno nie należała, kota w domu także nie doceniała. Owszem, Mruczek na podwórku, szczególnie łapiący myszy, zawsze był przydatny. Ale „lwiątko” wylegujące się w domu na kanapie?

Dobre czasy dla kotów

Przyszły jednak dobre lata dla polskich kotów. Zostały zaproszone na salony. Domowe Mruczki dziś napędzają ogromny (i wciąż rosnący) koci rynek: karm, żwirków, akcesoriów do zabawy i pielęgnacji… To naprawdę wielki krajowy biznes. A ich nabywcy są naprawdę ważnym masowym klientem. Tymczasem nadal mi się zdarza – matce już pięciu kotów – usłyszeć: Kot to zwierzę fałszywe, na grdykę we śnie się rzuca, wytresować się nie da, no i zawsze spada na cztery łapy.
Miauuu! Nic więc dziwnego, że nadal nowinką dla Polaka jest Dzień Kota.

Światowy (Międzynarodowy) Dzień Kota (ang. World Cat Day, National Cat-Day, International Cat Day, wł. Giornata mondiale del gatto) – jest obchodzony we Włoszech od 1990 roku. W Polsce Światowy (Międzynarodowy) Dzień Kota był obchodzony po raz pierwszy 19 lutego 2006 roku z inicjatywy Miesięcznika „Kot” i Cat Club Łódź.

Prawdziwi wielbiciele kotów mogą obchodzić to święto wielokrotnie, zgodnie z datami w różnych krajach:
• Rosja – 1 marca
• Stany Zjednoczone – 29 października
• Wielka Brytania – 8 sierpnia
• Włochy – Dzień Czarnego Kota (od 2007) – 17 listopada

Ustanowienie takiego dnia, w którym z jeszcze większą – czy to możliwe? – czułością patrzymy na „naszych włochatych władców”, miało podkreślić znaczenie kotów w życiu człowieka, zwrócić uwagę na konieczność niesienia pomocy wolno żyjącym i bezdomnym zwierzętom, które miały kiedyś dom, ale go straciły, a także uwrażliwić ludzi na często trudny koci los.

Nasze koty akademickie

Na terenie naszej uczelni od wielu, wielu lat mieszkały koty. W zamian za ochronę piwnic (a z czasem i łączy komputerowych) przed zapędami gryzoni miały swój kąt i strawę.

Najbliżej uczelnianych kotów byli pracownicy biblioteki –  jednostka ta przez wiele, wiele lat mieściła się w budynku A, tuż obok głównej bazy mruczków.
Zwierzaki podzieliły między siebie zakres obowiązków – wspominały w 2017 roku, w rozmowie przeprowadzonej dla pisma PORTAL, Małgorzata Świrad, dyrektor Biblioteki Głównej, Małgorzata Wecko, kierownik Oddziału Informatyzacji i Zbirów Elektronicznych BG oraz Marzena Zgorzelska, pracownik Oddziału Dokumentacji i Promocji BG. Podobno dawnej jeden kot pilnował wypożyczalni, a inny był stałym rezydentem Biblioteki. Gwiazdor (Gwiazdeczka) miał nawet swój fotel.

Co rano dwie persony robiły obchód uczelni: pan Leszek Długołęcki (kierownik działu administracyjnego) i kot Gwiazdor – wspominają. – Gwiazdor uwielbiał wykłady profesora Józefa Kalety. Wiedział, kiedy się odbywają, przychodził pod salę i wysłuchiwał ich z uwagą.

Miał ponoć także swoje fanaberie, zwidy i fochy, ot, kocie życie wewnętrzne. Wiedzą o nim wszyscy kociarze. Taka uroda. My, ludzie, mamy za to  łyse ciało i niemal kompletny brak ogona. W końcu za swoją kocią naturę Gwiazdor zapłacił najwyższą cenę  – został otruty.
Przez kilka miesięcy w szczególny sposób opiekowaliśmy się kotkiem, którego znaleźliśmy pewnego mroźnego dnia zimy 2011 roku. Stał pod budynkiem A, miauczał, mruczał, podchodził do ludzi, miał chore oczy. Całą zimę kot był pod opieką Oddziału Udostępniania Zbiorów i każdego ranka wymuszał na jego pracownikach pełną godzinę miziania. W końcu, po czterech miesiącach bibliotecznego życia, Dzwoneczek został adoptowany przez studentkę. Donosiła nam potem, że kot uwielbia damskie torebki.

Po przeniesieniu biblioteki do nowego budynku nie mamy już takich ludzko-kocich kontaktów – ze smutkiem stwierdziły panie z biblioteki. – Największymi obrończyniami zwierząt i przyrody były w całej historii uczelni panie: Irena Czarnecka i Mirosława Kwiecień. Pierwsza bardzo dbała o drzewa, o teren, druga o zwierzęta – westchnęły na koniec rozmówczynie, wszystkie kociary.

Dziś kotów na uczelni jest niewiele i są bezimienne.

A ja mam kota na punkcie kota

W 1968 roku ukazał się longplay Listy śpiewające z piosenką A ja mam kota na punkcie kota, ze słowami autorstwa Agnieszki Osieckiej. Może ona zostać hymnem dzisiejszego dnia:

Jedne mają kota na punkcie wczasów,
W piątek czy świątek hejże do lasu.
Inne mają kota na punkcie panów,
W piątek czy świątek ruszają na łów.
W piątek, świątek ruszają na łów.

A ja mam kota na punkcie kota
I co sobota dręczę go.
Bo ja mam kota na punkcie kota,
To jest robota ho, ho, ho!

Z tym dręczeniem proszę nie przesadzać. Chodzi o to, by kot nadal był w formie. Gdyby tak komuś trzeba było pazur pokazać.