Od 1954 roku siedzibą Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu jest kompleks budynków, z których część należała do zniszczonego wiosną 1945 roku w okresie walk o Festung Breslau Szpitala Miejskiego im. Johanna Wenzla Hanckego (Wenzel-Hancke Krankenhaus). Był to drugi co do wielkości szpital przedwojennego Wrocławia, znajdujący się przy Neudorfstraße.

O ulicy 

1. Teren, na którym dziś znajduje się dzisiejsza ulica Komandorska, należał do jednej z podwrocławskich wsi specjalizujących się w produkcji warzywno-sadowniczej. Niedalekie Glinianki (niem. Lehmgruben: Lehm – „glina”, Grube – „kopalnia”), z których do dzisiaj pozostała nazwa ulicy Glinianej, były także podmiejską osadą zamieszkiwaną przez zieleniarzy, czyli ludzi uprawiających warzywa sprzedawane potem na miejskich targowiskach. 

2. W 1868 roku osada została przyłączona do miasta dzięki właścicielowi parceli znajdującej się pomiędzy Nową Wsią a położoną na północ ówczesną ulicą Ogrodową (Gartenstraße), dzisiejszą ulicą Marszałka Józefa Piłsudskiego. Na działce, którą odstąpił miastu, wytyczono nową ulicę, co ułatwiło połączenie południowych terenów z miastem. Nadano jej nawiązującą do tradycji nazwę Neudorfstraße, czyli ulica Nowowiejska. Z tego wynika, że trakt, przy którym mieści się dziś Uniwersytet Ekonomiczny, nie od zawsze był ulicą Komandorską. 

3. Przylegająca od wschodu do kampusu uczelni szeroka i ruchliwa ulica Ślężna jest pozostałością dawnego traktu handlowego prowadzącego do wsi Ślęza. Polska nazwa, którą nadano jej po 1945 roku, okazała się więc wyjątkowo trafna. 

4. Ulicę Wielką (niem. Goethestraße, wcześniej Pintostraße) wytyczono w latach 70. XIX wieku między obecnymi ulicami Zielińskiego i Powstańców Śląskich. Początkowo była niepozorną uliczką, leżącą na terenach prywatnych (należących do hrabiego Pinto), które w 1887 roku zostały sprzedane i zabudowane okazałymi kamienicami zamieszkałymi przez kupców, bankierów, naukowców, lekarzy i architektów. 

O szpitalu 

1. Od wieków istniała we Wrocławiu tradycja instytucji opiekuńczych, częste były akty fundacji. W 1802 roku dzięki fundacji doktora Wolfa Friedricha Klosego powstał Instytut Medyczny i Dom Ubogich, który służył wszystkim potrzebującym, a w szczególności kobietom ciężarnym i niemowlętom. Szacowano, że we Wrocławiu na początku XIX wieku wartość domów i ziemi przeznaczonych na cele dobroczynne wynosiła około dwa miliony talarów. 

2. W 1871 roku Wrocław liczył ponad dwieście tysięcy mieszkańców i zajmował trzecie miejsce wśród największych miast Cesarstwa Niemieckiego. W 1910 roku liczba ludności podwoiła się do pięciuset dwunastu tysięcy. W ostatnich dziesięcioleciach XIX wieku powstała konna sieć tramwajowa. W 1902 roku wszystkie linie obsługiwane przez tramwaje konne zostały zelektryfikowane i tym sposobem do roku 1914 Wrocław miał już sieć tramwajową obsługującą większość dzielnic. Uruchomiono wodociągi, miejskie gazownie (w 1904 roku były aż cztery!), elektrownie, szkoły, uczelnie, szpitale, więzienia, parki zabaw, a także ogród zoologiczny. 

3. Ten chyba największy w dziejach Wrocławia rozwój aglomeracji miał bezpośredni wpływ na powstanie szpitala, w którego murach mieści się obecnie nasza uczelnia. Niezbędny wobec zwiększającej się populacji wrocławian był bowiem rozwój sieci placówek opieki medycznej. W XIX wieku Wrocław nawiedzały epidemie cholery – w roku 1831, 1836, 1843, 1855, 1866. W 1963 roku Wrocław znalazł się w oku cyklonu największej w Europie współczesnej epidemii ospy, zwanej nawet wrocławską. 

4. Szpital, w którego budynkach znajduje się nasza uczelnia, powstał dzięki zaangażowaniu Liny Hancke, wdowy po wrocławskim chirurgu. Spadek po Johanne Wenzlu Hanckem zasilił prywatną fundację jego imienia, założoną przez żonę zmarłego lekarza. Po śmierci założycielki fundacji, w 1874 roku, na mocy jej testamentu gmina Wrocław stała się jedynym spadkobiercą majątku, który przeznaczono na budowę szpitala dla ubogich. Miasto nieodpłatnie przekazało na ten cel parcelę nr 120 w południowej części Wrocławia, przy świeżo wytyczonej Neudorfstraße, i 16 kwietnia 1876 roku ruszyła budowa Szpitala Miejskiego im. Wenzla Hanckego. 

5. Parcela nr 120 została podarowana szpitalowi nieodpłatnie przez miasto. Działki 116 i 118 rozbudowujący się szpital dokupił w 1900 i 1905 roku. 

6. Otwarcie szpitala nastąpiło 1 stycznia 1878 roku. Początkowo, z powodu braku materiałów budowlanych, planowano stworzenie oddziału tylko na dwadzieścia łóżek, ale dzięki inicjatywie Rady Miejskiej zorganizowano zbiórkę pieniędzy i ostatecznie powstał oddział mogący pomieścić pięćdziesięciu chorych. 

7. W marcu 1878 roku wybuchła epidemia tyfusu plamistego i szpital pełnił rolę ośrodka leczenia oraz kwarantanny zarażonych. W kolejnych latach powstały nowe pawilony dla zakaźnie chorych. Pod koniec XIX wieku szpital wzbogacił się o oddział urazów wewnętrznych i oddział chirurgiczny. 

8. W latach 1906–1909 roku nastąpiła kolejna rozbudowa szpitala; powstał wówczas istniejący do dziś kompleks budynków przy ulicy Kamiennej. Z czasem ośrodek tak się rozrósł, że stał się drugim największym – po Szpitalu Wszystkich Świętych (po wojnie Szpital im. Babińskiego przy placu Jana Pawła ) – wrocławskim ośrodkiem leczniczym. 

KIM BYŁ Johann WENZEL HANCKE? 

Johann Wenzel Hancke urodził się w 1770 roku i przeżył niemal osiemdziesiąt lat (zmarł w 1849 roku). Jako czeladnik fryzjerski założył sobie realizację ambitnego celu – postanowił zostać lekarzem. Dzięki ciężkiej pracy i wytrwałości osiągnął swój cel; w 1807 roku (miał wówczas trzydzieści siedem lat) otrzymał tytuł doktora nauk medycznych i chirurgii na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Odrą, czyli w Viadrinie. W 1815 roku został asesorem, potem radcą medycyny w Kolegium Medycznym Prowincji Śląskiej, a w końcu – profesorem wrocławskiego Collegium Medico-Chirurgicum. 

Specjalnością Johanna Hanckego była chirurgia, lecz najbardziej zasłużył się dla miasta, przyczyniając się do zwalczania szalejącej w 1831 roku na całym Śląsku cholery. W latach 1811-1847 pełnił funkcję naczelnego lekarza Szpitala Ojców Bonifratrów przy dzisiejszej ulicy Traugutta. 

Historyczne ciekawostki o uczelnianych budynkach

• W małym budynku, gdzie dziś mieści się kancelaria uczelni, niegdyś było… prosektorium. 

• Obecna siedziba rektora to dawny pawilon dla chorych zakaźnie, m.in. na dyfteryt i szkarlatynę. 

• W budynku A mieścił się oddział chorób wewnętrznych, w A1 oddział neurologiczny. 
  

Więcej o historii Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu i bogatym jubileuszu obchodów 75-lat działalności na stronie https://75lat.ue.wroc.pl/